Στις μέρες μας ο νέος έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για το σχολείο (ίσως όχι όλοι, ίσως όχι για όλα τα μαθήματα, αλλά το φαινόμενο είναι πραγματικό). Οι μαθητές κυνηγούν το βαθμό και όχι τη γνώση και φυσικά σε αυτό φταίνε εξίσου οι κοινωνικές αλλαγές, αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη επωμίζεται το εκπαιδευτικό σύστημα. Ο δασκαλοκεντρικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης δεν επιτρέπει στους μαθητές να αναδειχθούν και να συμμετέχουν ενεργά στη διδακτική διαδικασία. Ο καθηγητής οφείλει να ολοκληρώσει μία συγκεκριμένη ύλη και πολύ λίγες φορές ο λόγος δίνεται στο μαθητή για τη συζήτηση θεμάτων σχετικών αφενός με το μάθημα, που να απαιτούν χρόνο και διεξοδική διερεύνηση αφετέρου.
Μπαίνοντας στο θέμα , λοιπόν,
Αρχικά, θεωρώ ότι χρειάζεται ο νέος να αποκτήσει συνολικό ενδιαφέρον για τη μάθηση και τη γνώση και γι' αυτό η εκπαίδευση πρέπει να είναι μαθητοεντρική. Ο όρος «μαθητοκεντρική» εκπαίδευση περιγράφει μία έννοια και πρακτική που έχει διπλή εστίαση- αφενός εστιάζει στους μαθητές ατομικά, στα ταλέντα τους, τα ενδιαφέροντά τους, τις εμπειρίες τους, το υπόβαθρό τους, τις δυνατότητές τους και τις ανάγκες τους και αφετέρου εστιάζει σε διδακτικές πρακτικές που είναι πιο αποτελεσματικές για υψηλή παρακίνηση, ουσιαστική μάθηση και επιτυχία για όλους τους μαθητευόμενους. Η κύρια ιδέα είναι ότι οι μαθητές είναι συν-υπεύθυνοι για τη μάθησή τους. Η μαθητοκεντρική προσέγγιση προτείνει μία ακαδημαϊκή μετατόπιση από τη διδασκαλία στη μάθηση και ενθαρρύνει τους μαθητές να στοχαστούν και να αλληλεπιδράσουν με τους άλλους και τον καθηγητή, με το περιεχόμενο και τη διαδικασία της μάθησης.
Κατά δεύτερον, εξίσου σημαντική είναι η διαθεματική προσέγγιση της εκπαίδευσης. Διαθεματική προσέγγιση ορίζεται η πολύπλευρη διερεύνηση και μελέτη ενός θέματος που άπτεται πολλών γνωστικών αντικειμένων. Για παράδειγμα, σε μια διαθεματική προσέγγιση με «θέμα» το νερό, η μελέτη του θα ξεκινούσε από ερωτήματα που προέρχονται από διάφορες μορφές γνώσης:»τι είναι το νερό δηλαδή, ποια τα συστατικά του;» (χημεία), «πώς συμπεριφέρεται το νερό από φυσική άποψη;» (φυσική), η σημασία του νερού για το περιβάλλον και τη ζωή στον πλανήτη; » (περιβάλλον), «ποια έθιμα της ελληνικής παράδοσης σχετίζονται με το νερό;» (λαογραφία), «ποια είναι η σχέση του νερού με τη φιλοσοφία ή με τη θρησκεία;». Ετσι, η γνώση αντιμετωπίζεται ως ενιαία ολότητα και όχι αποσπασματικά και ταυτόχρονα συνδέεται με την ίδια τη ζωή. Σε μια διαθεματική προσέγγιση ένα θέμα μελετάται πολύπλευρα με τη συμβολή πολλών επιστημών, αλλά παράλληλα εξετάζεται και από τη σκοπιά της πραγματικής ζωής, πώς δηλαδή η κάθε γνώση μπορεί να αξιοποιηθεί πρακτικά στη ζωή. Ωστόσο, για να επιτευχθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα από μία τέτοια διαδικασία επιβάλλεται το εκπαιδευτικό προσωπικό να είναι κατάλληλα καταρτισμένο, πολύπλευρα και όχι μονομερώς.
Πήγες:
https://www.e-psychology.gr/educational ... deusi.htmlhttps://economu.wordpress.com/εκπαιδευτ ... ατικότητα/